Chiang Khong, laatste stop in Thailand

Van Chiang Mai naar Chiang Rai is het drie uur met de bus. We hebben een echte VIP bus met riante stoelen en enorme beenruimte. Als je dan ook nog door een prachtig landschap rijdt zijn de drie uurtjes zo om. Bij de bus terminal in Rai is het een chaos, het is er bovendien heet (35+ graden), een heel stuk warmer dan in Mai. Een mini tuktuk (wij passen er met de rugtassen net aan in!) brengt ons naar het Pordeedin Guesthouse. Het guesthouse is heel nieuw. De jonge eigenaren, heel vriendelijk en behulpzaam, spreken zowaar wat Engels.

We hebben mazzel, op zaterdag is de Night Walking Market. Walking is de juiste benaming. Het is een eindeloos lang lint van stalletjes. De Albert Cuyp is er kort bij. Uiteraard weer heel veel eet-stalletjes. Van honger omkomen is er niet bij. Zelfs voor Sonja is er volop keuze.
Maar DE grote trekpleister in Chiang Rai is de Witte Tempel (Wat Rong Kun). We pakken de lokale bus vanaf de busterminal naar de tempel. De bus zit niet vol, maar het ding komt maar langzaam en met heel veel lawaai op gang. Veel harder dan 60 km/uur op de snelweg komt die niet. Het is zo’n 12 km naar de tempel, de bus doet daar een half uur over. Nou ja, wij hebben de tijd :-).
Wat Rong Kun is echt een schitterende tempel met heel veel glimmertjes. De witte kleur is om de reinheid van Boeddha weer te geven en de glinsters om zijn wijsheid te weerspiegelen.
De drukte rond de tempel is gigantisch. Grappig is dat ondanks de enorme drukte, de tempel tussen 1 en 2 uur gewoon dicht is vanwege de lunch.
Een andere bezienswaardigheid is de Chinrai Clock. Vanaf 6 uur ’s avonds tot middernacht op elk heel uur verandert de toren continue van kleur. Ook dit vinden wij weer super kitsch, maar het trekt hordes publiek.

De bus van Chiang Rai naar Chiang Khong is een typische locale bus. Uitgezonderd een frans stel, alleen Thai aan boord. Geen airco, smalle harde bankjes en alles rammelt. De afstand tussen de banken verschilt enorm. Soms is de afstand zo’n 60 cm, tussen andere banken slechts 15 cm. Je moet dunne kuiten hebben om hier tussen te passen. Her en der op de route pikt de bus nog wat mensen op. We stoppen niet alleen bij een tankstation (een bus heeft brandstof nodig!) maar ook op verschillen plekken langs de route om spullen af te geven. Kennelijk doet de bus ook dienst als pakketvervoer.
Twee uur later rijden we Chiang Khong binnen. Een super aftandse tuktuk brengt ons naar ons nieuwe hotel. De tuktuk sputtert bij elke heuvel en zelfs een fietser haalt ons in. Je verwacht elk moment dat dat ding ermee stopt. Maar nee, we bereiken de plaats van bestemming.
Het hotel is geweldig. Direct aan de rivier met uitzicht op Laos en de slow- en fast boten. De eigenaresse spreekt goed Engels en helpt bij het invullen van de benodigde visum formulieren.

Onze eerstvolgende bestemming is Luang Prabang in Laos. Wij gaan dat traject met de boot doen. Beter gezegd, met de slow-boat. Dat wordt een tocht van twee dagen met een overnachting zo’n beetje halverwege, in PakBeng.
De boot naar Luang Prabang vertrekt vanaf de Laotiaanse kant. Tot 2014 ging je met een pontje over van Thailand naar Laos, sinds 2014 is er de Vriendschapsbrug. Deze brug is een van de weinige toegangspoorten tussen de twee landen.
Via het hotel hebben we tickets voor de boot kunnen boeken. Maar we hebben eerst een visum nodig. De visum formaliteiten zullen ongeveer een uurtje in beslag nemen (!). Hoe later we komen, hoe drukker het wordt en hoe langer het gaat duren. In diverse reisverslagen hebben we gelezen over de chaos rond de visumafhandeling en de inchecken bij de boten.

Het wordt spannend. Voorlopig geen wifi. Als we in Luang Prabang zijn laat ik weten hoe het verlopen is…