Chiang Mai

De dagtrein doet er normaal 11 uur over om van Bangkok naar Chiang Mai te komen. Die van ons had een half uurtje meer nodig. Het is een lange zit, maar geen vervelende reis, in tegendeel. Het landschap is afwisselend gort droog en dan weer sappig groen. Het doet een beetje denken aan Sulawesi/Indonesie. Op de stukken dat het traject sterk stijgt rijdt de trein bijna stapvoets. Anders dan wij in de trein op Java hebben meegemaakt kwamen er op de stations geen verkopers snel de trein binnen met lokale lekkernijen. Jammer, daar had ik mij wel enigszins op verheugd! Gelukkig werd er wel koffie en thee rondgebracht en ook een warme (rijst)lunch.

In Bangkok waren wij net gewend om altijd “by the meter” te rijden als we een taxi namen. Bleken er in Chiang Mai geen taxi’s met meters te rijden. Alleen Red Taxis. Auto’s met een open bak met banken in de lengte waar je met 8, 10 (beetje inschikken) of 12 man (achter op de tree planken).
Je moet telkens goed onderhandelen over de ritprijs. Het maakt echt verschil of je ‘private’ rijdt of dat er al mensen in de bak zitten.

In Chiang Mai hadden we het Elephant Nature Park willen bezoeken. Dit is een opvang park voor verwaarloosde olifanten. Je kunt hier wel helpen om de olifanten te ‘verzorgen’, maar er wordt niet op olifanten rondgereden. De rug van olifanten schijnt erg gevoelig te zijn, de houten zadels zijn dan een echte marteling. Op veel sites kun je teruglezen hoe olifanten gedwongen worden om zadels te verdragen. De beelden zijn soms te erg voor woorden (google “rijden op een olifant”).
Het Elephant Nature Park vangt niet alleen olifanten op, maar ook andere verwaarloosde dieren.
Helaas was dit park op de dagen dat wij in Chiang Mai zijn al volgeboekt. Ergo, de eerst volgende mogelijkheid om een dag in het park te helpen is pas begin maart. Heel, heel jammer, maar dat is het risico als je niet alles vooraf wilt plannen.

In plaats van het olifantenpark hebben we (weer!, we blijven fietsers) een fietstocht gemaakt. Dit keer met privé gids (Ohm) langs de Ping Rivier. Normale mensen boeken zo’n tochtje via internet, maar omdat het kantoor op 10 minuten loopafstand van ons hotel ligt, zijn wij er binnen gewandeld. Een Belg die al meer dan 20 jaar in Thailand woont, begroet ons hartelijk. Hij bleek de tent te runnen en was zo blij weer eens in zijn eigen taal te kunnen spreken dat hij bleef praten. Wij zijn er uiteindelijk twee uur blijven hangen. Met Belgische humor heeft hij uitgebreid over de verschillen en de overeenkomsten tussen Belgie en Thailand verteld. Heel gezellig!

De fietstocht zelf voerde uiteraard weer langs tempels, maar Ohm konden we hier snel doorheen leiden. Een bijzonderheid vandaag was het bezoek van de zeer populaire Thaise prinses aan een van de tempels op onze route. Bij die tempel aangekomen zagen we inderdaad een overdaad aan roze linten, vlaggen, doeken etc. Roze is de kleur voor de dames van de koninklijke familie, geel is voor de heren. Ook monniken waren druk bezig met voorbereidingen voor de ontvangst van de prinses. Monniken spelen namelijk een belangrijke rol in het officiele leven.

In Thailand is het gebruik dat iedere boeddhistische man eenmaal in zijn leven monnik is. Het moment waarop ze monnik worden en voor hoe lang, bepaalt elke man voor zichzelf. Onze gids Ohm vertelde dat het regelmatig voorkomt dat jonge mannen het leven als monnik al na 5 dagen voor gezien houden. Dan hebben ze in elk geval aan de familieplicht voldaan. Daarbij worden monniken geacht hun familie en aardse bezittingen achter zich te laten. Maar ook de wereld van de monniken verandert. Wij hebben regelmatig monniken met mobieltjes gezien. Een iPhone is tenslotte ook voor hen een hemels ding. De Thai kent vele goden. Er wordt geofferd aan de god voor de rijst, voor de vissen, gezondheid enz. Noem maar wat, of er is wel een god voor. Onze gids merkte op dat daar inmiddels ook een god voor Apple en iPhone bij zijn gekomen.

De tocht voerde ook door een lepra dorp. Ruim 200 jaar geleden woonden hier nog zo’n 500 mensen, verstoten door de gemeenschap. Gelukkig komt lepra nog maar heel zelden voor in Thailand, maar ook de huidige lepra patiënten worden nog door hun familie verstoten. Nu woont er nog een handjevol mensen met lepra. Via Ohm konden we in een van de huisjes kijken. Het huisje was klein, heel schoon en de bewoners heel vriendelijk, maar foto’s maken was er niet bij. Qua bouwstijl en grootte komen de huisjes overeen met de oorspronkelijke huisjes, alleen zijn ze nu van steen en voorheen van hout. In het nabijgelegen atelier was een vrouw bezig om ansichtkaarten te maken. Het was verbluffend om te zien hoe zij zonder vingers toch in staat was om figuren uit kaarten te knippen.

Tot slot hebben we de ‘Ancient City’ bezocht, de Oude stad. Dit was ooit de grootste stad in Noord Thailand. Omdat de stad bijna jaarlijks door de Ping rivier werd overspoeld, besloot de koning om elders een nieuwe stad te bouwen. Dat is Chiang Mai (Chiang=stad, Mai=nieuw) geworden.

Vanuit Chiang Mai pakken we de bus naar Chiang Rai, om dan verder via Chiang Khong naar de grens met Laos te trekken. Als alles mee zit, komt de volgende blog vanuit Laos.