Van Vang Vieng naar Vientiane

De lodge in Vang Vieng had nog een verrassing. De eerste nacht klonk er een hoop gestommel rond en onder het huisje. En er klonk ook vaag geknor. We gingen er maar van uit dat er zwijn (of zo) op zoek was naar eten onder het huis. Het houd je wel even wakker. Net toen we weer ingeslapen waren viel er iets hards van de tafel. Op de houten vloer maakt dat zo’n enorme herrie, dat je meteen rechtop in bed zit. Weer wat later viel er een leeg waterflesje van tafel.
De nacht daarop opnieuw een hoop lawaai onder het huisje, maar daar waren we al aan gewend. Alleen viel deze keer eerst een lege Pringle-koker van tafel en daarna weer een leeg waterflesje. Onverklaarbaar. Beide stonden op de tafel tegen de wand en waaien deed het er niet.
Pas toen we de volgende ochtend alle watten schijfjes verspreid over de tafel zagen liggen drong het door dat het een beestje geweest moest zijn. De schijfjes waren uit het plastic zakje gehaald, dat kon alleen een beestje hebben gedaan. En dat verklaarde meteen hoe de dingen van de tafel zijn ‘gevallen’. We hebben geen beestje gezien en het is ons nog steeds alleen een raadsel welk diertje dat geweest kon zijn.

Na een wat onderbroken nachtrust op weg naar Vientiane. Van Vang Vieng naar Vientiane is het 4 uurtjes met de bus. Over de rit kan ik kort zijn, saai, erg stoffig en hobbelig. De wegen in Lao zijn over het geheel erg slecht. Heel veel gaten in de weg, hele stukken bestrating ontbreken. Soms staat er ergens een aanduiding ‘Road Under Construction’. Wel of niet Under Construction, veel verschil is er niet. Geen bestrating betekent veel stof. Hier is dat vooral rode stof. Soms zo stoffig, dat de bananenbomen langs de weg nauwelijks herkenbaar zijn. Aan de bovenkant zijn de bladeren rood van het stof en alleen als je goed kijkt zie je aan de onderkant wat groens.

In Vientiane kregen we weer te maken met een van de eigenaardigheden van het lokale vervoer. We hebben de bustickets gekocht bij het busstation in Vang Vieng. Dus officiele kaartjes voor de lijndienst naar Vientiane. In de aankomstplaats reed de bus echter niet door naar de Bus Terminal, maar stopte zomaar ergens midden in de stad. Ik zeg ‘zomaar’, omdat de chauffeur eerst een paar rondjes heeft gereden op zoek naar een stopplek. En toen plotseling stopte en de deuren open deed. EIndpunt, uitstappen!
Het bleek dat alleen bepaalde busondernemingen bij de terminal mogen stoppen. Onze bus dus niet. En dan sta je daar weer ‘ergens’ in de stad. Dat was helemaal vervelend voor de mensen die vanaf de busterminal weer verder wilden of moesten reizen.
Een nieuwe les: als je een bus neemt, vraag dan niet alleen naar welke plaats die gaat, maar ook waar die stopt (in de hoop dat je dan wel het juiste antwoord krijgt :-).

In Vientiane zitten we in een heerlijk en luxe hotel. Met een zwembad beneden en ook een zwembad op de 3e etage. Het hotel vinden was alleen wat lastig. De nieuwe eigenaar van het hotel heeft kortgeleden de naam van het hotel veranderd. Die nieuwe naam zegt de tuktuk drivers helemaal niets. We hebben een paar tuktuks aangeklampt, maar als zo’n tuktuk driver niet meteen laat merken dat hij het hotel kent, kun je beter niet instappen. Pas de vierde was zo slim om naar het hotel te bellen. Met de oude naam, was het probleem verholpen. Bleken we op 5 minuten lopen van het hotel te staan. Tja, en dan stap je toch maar bij de vriendelijke tuktuk man in.

De franse invloeden zijn hier in de hoofdstad goed merkbaar. Straatnamen en aanduidingen op officiele gebouwen zijn grappig genoeg nog in het frans. Wat ook is overgebleven uit de Franse tijd is het Jeu de Boule. Her en der in de stad zie je nog kleine baantjes waar fanatiek wordt gebouled.

Hier in Vientiane zie je duidelijk dat het land economisch en financieel in opkomst is. Het centrum van de stad is historisch beschermd gebied, daar zie je geen ingrijpende nieuwbouw. Maar iets daarbuiten hebben veel grote Aziatische banken inmiddels een of meer grote kantoorgebouwen neergezet. Lange straten met grote bankgebouwen. Het is (nog) niet vergelijkbaar met de Zuidas in Amsterdam, maar dat is waarschijnlijk slechts een kwestie van tijd. Westerse banken ontbreken.
Een ander voorbeeld van de veranderende tijd zie je terug in een ‘shoppingmall’ in de oude stad. Een typerend gebouw, dat herkenbaar uit de communistische periode dateert, maar dat nu vervallen en reeds voor de helft verlaten is. Daarentegen staat iets buiten de ring het nieuwe Vientiane Plaza. Een uit aluminium en glas opgetrokken hyper modern gebouw. Naast deze Plaza wordt druk gebouwd om een nieuw 25 etages hoog World Trade Centre uit de grond te stampen.

Gelukkig zijn er nog voldoende gebouwen die herinneren aan het verleden. Prominent in de stad staat een groot lelijk betonnen gebouw. Het mag dan wel een belangrijk historisch monument zijn, het gebouw is foeilelijk. Bekijk de bijgevoegde foto maar eens en zeg waarmee je dit gebouw associeert. Straks vertel ik wel welk gebouw als voorbeeld heeft gediend.
Uit het communistisch verleden resteert ook nog een gebouw, waar de partijbonzen uit die periode de jaarlijkse parade aanschouwden. Het gebouw grenst aan een geweldig uitgestrekt plein. Zeker 2 km lang en 600 m breed. Het is onduidelijk welke functie het plein nu heeft, het is in elk geval totaal verlaten. Toen wij nietsvermoedend het plein wilden oversteken, werden we direct weggestuurd door een man in uniform. Uit zijn heftige gebaren was af te leiden dat het plein verboden gebied was en dat wij als de wiedeweerga van het plein af moesten. Nou ja, een totaal verlaten plein en dan moeilijk doen tegen twee verdwaalde toeristen…

Laos heeft een hele roerige geschiedenis. Overheerst door Siam en Frankrijk, lange tijd communistisch en in de jaren 60 slachtoffer in de Vietnam oorlog. Hoewel Laos formeel niet betrokken is in die oorlog, zijn er meer dan 200 miljoen!! clusterbommen op Laos gedropt. Laos staat dan ook officiel te boek als het meest gebombardeerde land ter wereld. Eenderde van de clusterbommen is nooit ontploft en nog steeds kampt Laos met de gevolgen daarvan. In het Cope Rehabilitation Centre in Vientiane is te zien hoe in het verleden voor de slachtoffers op primitieve manier allerlei protheses zijn gemaakt. Hoe dat nu gebeurt, ziet er voor ons nog steeds primitief uit. Wekelijks raken volwassenen en kinderen ernstig gewond door exploderende bommen.
In een documentaire vertellen ouders hoe hun zoon van 11 gewond is geraakt doordat hij per ongeluk op zo’n bom is gestapt. En de lijdensweg voordat hun kind overleed.
En ook hoe een vrouw ernstig gewond is geraakt, die nietsvermoedend in het veld een potje wilde koken. Precies op de plek waar nog een bom lag. Door de hitte van het vuur explodeerde de bom. Hartverscheurend en deprimerend.

Het is gelukkig niet alleen drama. We hadden een leuke ontmoeting met een jonge monnik. Op zoek naar een bepaalde tempel vroeg Sonja de monnik de weg. Hij bleek een paar woorden engels te spreken en vertelde dat hij al twee jaar engelse les had. Om daar aan toe te voegen “but I am not doing very well”. Blij dat hij nu een keer zijn engels in praktijk kon brengen is hij helemaal met ons mee gelopen om de weg te wijzen. Ondertussen zo veel mogelijk in het Engels vragen stellen of vertellen. Ooit hoopt hij nog een keer naar Vietnam te kunnen gaan of nog verder de wereld in. Een grappig joch!

Oorspronkelijk was het plan om helemaal door te reizen naar zuid Laos. Naar Pakse om precies te zijn. Maar dat betekent opnieuw met de bus, 15 tot 18 uur. Als je dan is diverse reisverslagen leest dat er in Pakse erg weinig te doen is, dan is dat een hele lange busreis. Dus: plannen gewijzigd.
We hebben vandaag tickets gekocht en vliegen naar Phnom Penh.

Dag Lao(s), hallo Cambodja.