Van Hue naar Ninh Binh

Voor de rit van Hue naar Ninh Binh hadden we (min of meer noodgedwongen, omdat de trein volgeboekt was) de slaapbus geboekt. Een slaapbus heeft geen zitplaatsen, alleen ligstoelen. Twee boven elkaar in drie rijen met een smal gangpad tussen de rijen. Slaapbussen zijn populair in Vietnam en rijden zowel overdag als ’s nachts. Wij hadden de nachtbus.
De tickets hiervoor hadden we onderweg bij een Travel agent gekocht. Stoelreservering was niet mogelijk en volgens de reisagent ook niet nodig. Er reden voldoende bussen en er was volop stoelkeuze.
De bus zou om 18:00 PM vertrekken en om 06:00 AM de volgende ochtend in Ninh Binh aankomen, een rit van 12 uur. Met de homestay hadden we geregeld dat ze ons op dat vroege tijdstip bij het busstation zouden ophalen. We hoefden alleen maar te bellen zodra we daar aangekomen waren. Prima!

In plaats van het gebruikelijke busje werden we door twee scooterrijders bij ons hotel opgepikt. Elke scooterrijder nam een grote rugtas dwars voor zich op de knieën en Sonja en ik beiden met een kleine rugtas achterop elk van de scooters. De ‘scootertaxi’ zie je heel veel in Vietnam, maar voor ons was het de eerste keer dat we op deze manier naar het busstation zijn gebracht!
Op het busstation weer de gebruikelijke chaos. Er stonden inderdaad veel bussen klaar, maar op geen van de bussen een aanduiding van de bestemming. Vind dan maar eens de juiste bus. Aan de chauffeurs hoef je niets te vragen, die spreken geen Engels of doen net alsof.
Uiteindelijk werden wij door een uniform man naar een van de bussen verwezen. Het bleek de bus naar Ha Noi te zijn. Omdat Ninh Binh op die route naar Ha Noi ligt, leek dat wel logisch. Helaas zat de bus al zo goed als vol. De beloofde vrije stoelen, niet dus! Alleen helemaal achterin was nog een soort ‘driezits’ vrij. Daar hebben we ons dan maar genesteld.

Uiteindelijk viel de nacht/slaapbus naar Ninh Binh erg mee. De binnenverlichting gaat uit zodat je kunt gaan slapen. Niet dat je veel slaapt door het voortdurende getoeter door de chauffeur. Bovendien reed de chauffeur stevig door en als er dan wat ‘kuilen’ in de weg zaten, had je het gevoel dat je een halve meter de lucht in werd geslingerd. Maar verder een prima rit :-)
Om half vier stopte de bus plotseling. De verlichting ging aan en de chauffeur zwaaide naar ons en riep iets dat op Ninh Binh leek. Uitstappen dus! Om half vier ’s morgens, stikdonker nog. En onze rugtassen waren al uitgeladen en langs de weg gezet. Sonja riep nog “ this is not the busstation!”, maar dat wilde de chauffeur niet verstaan. Even later was de bus alweer vertrokken.
Daar stonden we dan op een weg ‘ergens in Ninh Binh’, om half vier ’s morgens. De enige verlichting kwam van twee kleine koffie tentjes aan de overkant van de weg waar de mensen aan het opruimen en sluiten waren. Gelukkig stopte er twee minuten later nog een andere bus, waar ook weer wat mensen uitgeladen werden. Kennelijk was dit een soort standaard stopplek voor de busondernemingen op weg naar Ha Noi en waren we niet meer de enige gekken.
Op goed geluk hebben we naar de homestay gebeld en er werd waarachtig direct opgenomen. Nadat we hadden uitgelegd waar we ongeveer stonden, kregen we te horen “stay there, we come”.

En inderdaad, niet lang daarna stopte een auto waar een jongen uitstapte. Hij stelde zich voor als Ngoc (dat spreek je uit als: nok), de jongen aan het stuur was zijn neef. Ngoc sprak heel behoorlijk Engels, zijn neef kon alleen in het Engels glimlachen :-). Geweldig dat ze op dat tijdstip zo snel zijn gekomen!
In het donker kon je op weg naar de homestay niet veel van de omgeving zien, Je zag wel dat het laatste deel van de rit naar de homestay over een heel smal kiezelpad ging. Met veel gaten en kuilen, soms amper breed genoeg voor de auto.
De homestay bleek te bestaan uit een groter gebouw (met ontvangst/keuken/eetruimte) en een zestal huisjes. Allemaal gemaakt van bamboe met daken van palmbladeren. We hadden mazzel, ons huisje was leeg, we konden er meteen in. Toch heerlijk als je na zo’n nacht even kunt douchen en dan kan gaan liggen.

Pas nadat het licht was, kon je goed zien hoe schitterend de omgeving was. Werkelijk adembenemend. En dat vanuit je ‘eigen’ hangmat. Trouwens, vanuit het bed heb je eenzelfde beeld. Het huis heeft geen raam, maar een grote opening in de bamboe wand. Een gordijn schermt de badkamer af en het slot van de deur is een ijzeren haakje. Als het buiten waait, dan waait het binnen ook. Maar de rust die je hier ervaart is geweldig. Het is in de tijd dat wij er waren jammer genoeg niet zonnig geweest, eerder erg dampig. Dat is op de foto’s nog wel te zien. Aan de andere kant krijgt de hele omgeving er wel iets mystiek door.

De dagen dat we er waren hebben we het weggetje naar de homestay nog gelopen en gefietst. Het is ruim 3 km vanaf de weg naar de homestay. En het weggetje is niet meer dan een dijkje tussen de rijstvelden De homestay is een familiebedrijfje, waar naast Ngoc ook nog oom, tante en drie neven wonen en werken. Omdat er in de nabije omgeving geen restaurant is zijn alle gasten voor het eten aangewezen op de keuken van homestay. Niet verkeerd overigens, want al het eten werd echt vers bereid. We zagen de tante tijdens het avondeten regelmatig met een zaklantaarn de groentetuin inlopen. De kleine springrolls, die we elders alleen als kant en klare producten hadden zien liggen, werden hier ook pas op bestelling bereid. Op de menukaart stond niet alleen uitsluitend local food, het werd ook nog eens op een locale manier bereid.
Op de menukaart stonden ook drie soorten wijn, waaronder een bananenwijn. Ngoc vertelde heel trots dat het zelf gemaakte wijn van het huis was. Op de eerste avond direct een glas wijn besteld. Hoe de wijn smaakte? In elk geval heel sterk, met een alcohol percentage van 45% is de term ‘wijn’ ook niet helemaal van toepassing. De bananenwijn was de lichtste variant, de andere twee wijnen hadden percentages tussen de 45 en 60% alcohol. Allemaal een ietsje te sterk naar mijn smaak. Ik heb mijn glas in ieder geval niet leeg gedronken. Net zoals ik de eerste avond wijn bestelde hebben we dat heel veel nieuwkomers een doen en elke keer was de reactie hetzelfde. “Oef, super strong wine”, maar geen negatief woord over de wijn. Omdat de eigenaren zo trots op hun wijnen waren, kreeg elke gast een kleine fles als geschenk bij het uitchecken.


De homestay ligt in het gebied met bergen van kalksteen (Karstgebergte). Tussen de bergen zijn enorm veel meren. Op een van die meren in het Trang An gebied hebben we een tocht in een roeiboot gedaan. Dat de tocht erg in trek bij toeristen was te zien aan de honderden(!) roeibootjes die klaar lagen. Niet dat je zelf hoeft te roeien, de bootjes werd voort geroeid door wat oudere vrouwen(!) die tevens als gids fungeren. Gids voor de Vietnamezen, want het Engels blijft beperkt tot “Yes” en “No”.
Tot ons geluk was het die dag (betrekkelijk) slecht weer. We kwamen slechts enkele tientallen boten op de tocht tegen. Wij zaten met twee Vietnamezen in de boot en hoewel onze roeister niet erg spraakzaam heeft ze toch wel het een en ander verteld. Wel jammer dat wij nog geen Vietnamees spraken. De tocht ging langs uit het water oprijzende, voor de karst zo typerende bergen en door lange en lage kalksteen grotten. Super mooi, imponerend en soms ook echt spectaculair.
Het Trang An gebied ligt ook bezaaid met tempels en pagodes. Een van de pagodes staat boven op zo’n berg. Het was flink zweten om alle 553 treden naar de pagode te beklimmen. Door de nevel was het uitzicht wat minder dan we gehoopt hadden, maar het geeft sowieso wel voldoening als je boven bent.

Tot slot wat over de ‘huisgeit’ in de homestay. De geit hebben ze ooit met de fles grootgebracht en het beest is nog steeds kind aan huis. Bij tijd en wijle hobbelde het diertje door de eetzaal, alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. Zolang het niets van tafel pikte was het Ok. Maar ja, geiten eten alles. Niet alleen het voedsel, ook de papieren servetten van de tafel. Zodra het beestje wat van tafel wilde pikken of bij het eten wilde komen werd die weggestuurd.

Vanuit Ninh Binh nemen we (opnieuw) de bus naar Ha Noi. Het hotel dat we daar geboekt hebben ligt in het centrum van de stad. Ben benieuwd waar we deze keer gedropt gaan worden.