Naar Ho Chi Min City en Can Tho (Mekong delta)

De bus van Phnom Penh naar Ho Chi Minh reed alleen tot aan de grens. Daar werden alle koffers etc uitgeladen en moest iedereen lopend de grens passeren. De controle aan de grens leek op die op het vliegveld. Alles moest door een scanapparaat. Zo’n uitgebreide check hebben we naar Laos en Cambodja niet gehad! Na de grens stond er gelukkig :-) een ‘verse’ bus te wachten voor het tweede deel naar de hoofdstad van Vietnam. Het is waarschijnlijk niet verbazend als ik zeg dat het verkeer in Ho Chi Minh City het meest hectisch en chaotisch is van alle steden op deze reis.
Het hotel dat we hadden geboekt ligt in hartje stad, in het ‘backpackers centrum’. Vooraf hadden we het hotel gevraagd om vervoer te regelen vanaf het busstation naar het hotel. We kregen als antwoord dat de bus waarschijnlijk bij het grote park in de buurt van het hotel zou stoppen. En inderdaad reed de bus, ondanks de drukte en de files, helemaal door naar het centrum. Tot verbazing stopte de bus in de straat van ons hotel, bijna ‘voor de deur’ van het hotel. Alleen hadden we dat laatste niet in de gaten. Het hotel ligt namelijk verstopt in een steeg (zoals heel veel hotels in die buurt). Je kunt die steeg wel 10 keer voorbij lopen zonder het hotel te zien.

Het centrum van Ho Chi Minh City (de mensen hier noemen het nog steeds Saigon) is rond vijf uur een grote toeterende kluwen van scooters en auto’s. het vraagt enige ervaring en durf :-) om de straat over te steken. Oversteken op de ‘Saigon way’ betekent gewoon in stevige pas naar de overkant lopen, niet aarzelen en soms je hand opsteken. Zebrapaden zijn alleen voor de sier en ook op de stoep moet je uitkijken. Scooters rijden je links en rechts voorbij. Voorrang? Hoezo!?
Maar het is een er ook super gezellig. Het grote park in de buurt van het hotel lijkt tegen de avond tot leven te komen. Groepen mensen en gezinnen strijken er neer om te sporten. Badminton, volleybal en uiteraard voetbal. Voor toeristen die mee willen doen is er altijd plaats.
Anders dan in Laos en Cambodja zie je in Vietnam heel veel koffietentjes, waar ze ook nog eens prima koffie verkopen. Tegenover het park is zo’n koffietent. Vanaf het dakterras kan je kan je met een grote pot koffie (of ijskoffie) voor je naar de activiteiten in het park kijken, terwijl de zon langzaam onder gaat en de lichten in het park aan gaan.

Vanuit het hotel zijn we naar de Ben Thanh market gewandeld. De grootste overdekte markt van Saigon, waar van alles te koop is. Horloges, kleding, beeldhouwwerk, voedsel, noem maar op. Een echt Breitling horloge (“no fake Sir”), bezet met diamanten koop je daar al voor US$ 30. Dat is toch een koopje :-). De Ben Thanh markt is heel kleurrijk, heel Aziatisch en heel gezellig, maar ook heel veel van hetzelfde. De markt is begin van de eeuw door de Fransen gebouwd. Niet verwonderlijk dat de oorspronkelijke naam Les Halles Centrales is.

Waar we nog steeds niet aan gewend zijn, zijn de lange sluitingstijden van musea en openbare gebouwen. Wij waren iets voor elven bij het Ho Chi Minh museum. Dat sloot al om 11:00 uur! En dan tot 14:00 uur. De ticketverkoper gebaarde dat het personeel ging lunchen. Riante lunchtijden, lijkt mij. En het museum is al weer om vijf uur gesloten!

Uiteraard zag je onderweg heel veel leuke, gekke of grappige dingen. Sommige zijn het waard om te noemen. Zo maken we ons in Nederland druk over veiligheidsnormen voor kinderstoeltjes in auto’s, voor fietsen etc. Hier in Azie is veiligheid absoluut geen issue. Zodra kleintjes kunnen staan, mogen ze mee voorop de scooter. Maar soms zie je een heel creatieve oplossing voor de lange afstand. Een bamboe kinderstoeltje, een kussentje als airbag en een Nijntje ‘helm’. Het meisje op de foto is helemaal klaar voor de rit.

Alles doen ze hier op de scooter, die ze ook nog het liefst tot in de winkel rijden. Voor alle kleine winkels staat het stampvol met scooters, waar je je letterlijk tussendoor moet wurmen. Op de markt zagen we een vrouw met dochter achterop die tot aan de schoenenkraam door reden. Vervolgens wezen ze een paar slippers aan, die zonder van de scooter af te stappen werden gepast. Nee, lopen doen ze hier absoluut niet!

Vier dagen Saigon waren voldoende om de highlights te zien. In de stad ontmoetten we een stel reizigers die laaiend enthousiast waren over Nguyen Shack. Een verzameling bamboe hutten ergens tussen de rijstvelden in de buurt van Can Tho. Tja, meer aansporing was niet nodig en bovendien was er nog zo’n bungalow beschikbaar voor een paar nachten. Dus op naar Can Tho.
Het moet gezegd, de eerste indrukken waren geweldig. Een hele hartelijke ontvangst door een stel jonge beheerders. De hele ‘staff’ werd voorgesteld en na het welkomstdrankje liepen we mee naar de hut. Die hutten konden alleen bereikt worden via een hele wiebelige loopbrug. Je had absoluut beide handen nodig om de overkant te halen. Gelukkig waren onze rugzakken al naar de hut gebracht, anders hadden wij hier nog wel een uitdaging gehad. De hut was primitief, maar ook comfortabel. Geen airco, maar alle ‘ramen’ stonden open en het waaide lekker door. Wel een grote veranda achter de hut met heerlijke stoelen en hangmatten. En op het balkonnetje voor het huis was het ook goed toeven, omdat het daar lekker waaide.
De badkamer was een heuse ‘buiten’ badkamer, alleen boven de wc hing een dakje van riet. Verder alles gewoon onder de heldere hemel. Gelukkig wel warm water uit de douche, maar daarvoor moest je geduld hebben. Het kon 5 tot 10 minuten duren voordat er warm water was. Het moest waarschijnlijk van heel ver komen.

De volgende morgen in alle vroegte naar een van de drie Floating markets van Can Tho gegaan. Voor dag en dauw (om 5:15 AM) vertrokken bij de shack. Een uurtje varen door allerlei kleine sloten terwijl de zon op komt. Een prachtige tocht! Can Tho ligt in het hart van de Mekong delta. De rivier bij Can Tho is geweldig breed en heel druk bevaren. De drijvende markt waar we waren was een groothandelsmarkt. De verkopende schepen hadden vaak slechts 1 artikelsoort aan boord. Aan de stok op het voordek hingen de artikelen die de schipper te koop aanbood. Handig, zo kon je al van ver zien waar je moest zijn voor bepaalde producten. Even een ananas of watermeloen kopen was er voor ons niet bij. De verkoop van producten ging in hoeveelheden van 100 kg of meer. Ik zag ons toch echt niet met 150 kg watermeloenen of 200 kg mango’s de bus is stappen.

Verder hebben we de paar dagen in de shack weinig gedaan. Een beetje in de omgeving gefietst, een beetje gerelaxed met de voeten in een oude boot vol met kleine knabbelende en kriebelende visjes. En we hebben heel veel gesproken met de jonge beheerders van de shack. Het was ons opgevallen dat het personeel van de shack zulke lange dagen maakte. Een van hen vertelde dat hun dienst om 6:30 AM uur begon en dan doorliep tot rond 10:00 uur PM. Huh?? Zulke lange werktijden? En dat ook nog eens 7 dagen in de week! En van vakantiedagen hebben ze al helemaal niet gehoord. Een meisje vertelde dat zij hoopte om gedurende het laagseizoen een weekje vakantie te hebben om haar moeder te kunnen bezoeken. Het is misschien wel geen stressvolle baan of fysiek vermoeiend, maar meer dan 100 uur per week is niet weinig. En dat voor US$ 800 per maand! Bedenk wel dat 10 uur per dag en 7 dagen per week hier heel normaal is (behalve dan bij de overheidsinstellingen!).
Een van de nachten hebben we weinig geslapen (zeg maar niet geslapen) door een Karaoke feest in het naburige dorp. Urenlang dezelfde dreun omdat kennelijk iedereen hetzelfde nummer wilde meezingen allengs meer geschreeuw in plaats van zang, draagt niet echt bij aan de nachtrust. Bij dergelijke feesten is het hele dorp betrokken. Tja en dan kan het wel laat worden.

Na de shack zijn we naar de stad Can Tho verhuisd. Naar een klein, maar kraakhelder guesthouse van ene Ms HA (zo noemt zij zichzelf en zo staat het guesthouse ook te boek). Zes nette kamers en alle activiteiten werden verzorgd door ms Ha of een van haar familieleden. Een fietstocht of een tochtje op de Mekong, een extra ontbijtje ‘in het rijstveld’ of een drankje tijdens een toertocht. Alles was mogelijk.
Ms HA kent de omgeving van Can Tho als geen ander. Zij is hier geboren en heeft hier meer dan 25 jaar als gids gewerkt. Het guesthouse, de diverse tours die zij aan biedt, het is een totaal familiebedrijf. Niets verkeerd hoor, maar het is wel grappig als er een klein groepje voor een fietstour vertrekt en zij zegt: “today, my uncle do the tour”. Of als we spontaan ergens neerstrijken en zij zegt: “my mama live next door”.
Ms HA heeft weinig scholing gehad maar heeft redelijk Engels leren spreken tijdens haar werk als gids. Grappig genoeg kan ze geen Engels lezen of schrijven. Sonja heeft op een ochtend een mailtje voorgelezen van een van gegadigden voor een kamer en die namens ms HA beantwoordt.

Can Tho mag dan wel de grootste stad in de Mekong zijn, er is behalve de Floating Markets niet veel te doen. Onder leiding van Ms HA zelf hebben we nog een flinke fietstocht in de omgeving gemaakt (wij op de fiets, zij op de scooter!). Mooie fietspaden, een schitterend landschap en leuke stop onderweg bij een lokale alcohol stokerij. Uit rijst werd alcohol gestookt (40-80%) voor plaatselijk gebruik. Veel goedkoper dan bier, is het vooral in trek bij de armere mensen. Voor omgerekend een dollar koop je al een liter alcohol van 60%. Kan je al behoorlijk dronken vak worden!

Vanuit Can Tho zijn we voor een nacht terug in Ho Chi Min City. Deze keer hebben we tijdig vliegtickets geboekt. Hier vandaan vliegen we naar Da Nang en gaan dan direct door naar Hoi An.

Tot daar dan…