Van Thailand naar Laos (Lao)

Onze laatste stop in Thailand is Chiang Khong. Wij slapen in het (kleine) Day Riversite hotel, een absolute aanrader. Niet alleen een prima lokatie, ook de mensen van het hotel proberen het je op alle mogelijke manieren naar de zin te maken. Helpen met de visum formulieren voor Laos, komen met allerlei lekkers aanzetten en ’s morgens voor vertrek krijgen we nog een reispakket mee (sticky rice en bananen, zoveel als we willen). Echt super!

Op 16 februari de grens naar Laos (heet hier Lao) gepasseerd.
Die grensovergang is een verhaal apart. De Thaise formaliteiten waren zo gepiept. Om 8:30 uur
stond er een grote groep klaar voor een bus die iedereen over de Vriendschapsbrug zou rijden tot aan de douane in Laos. Vervolgens een en al chaos. Een lange rij wachtenden bij loket 1, waar je je paspoort moet afgeven. En zeker zo’n 50 man voor loket 2 om je paspoort weer terug te krijgen. Achter het loket hield een dame de paspoorten een voor een omhoog. Zodra iemand zijn of haar foto herkende moest die zich naar voren wurmen om het paspoort weer terug te krijgen. Je voelt al, van een afstand zijn de foto’s slecht herkenbaar. Dus het was duwen en dringen geblazen. Maar wij hadden al na een half uurtje onze paspoorten terug. Dan de volgende formaliteit. Wij moesten na de visumloketten langs een balie om een transit ticket op te halen. En dat moesten we dan onmiddellijk aan een collega naast de balie weer afgegeven. De logica….?

Voor het eerste deel in Lao wilden we de slowboat naar Luang Prabang nemen. Dat is een tweedaagse tocht over de Mekong, met een overnachting in Pakbeng.

Aan de pier lagen meerdere boten en op de tickets stonden keurig de bootnummers. Maar daar hield niemand zich aan, alle boten bleken naar Luang Prabang te gaan. Iedereen probeerde op een van de boten een plek voorin te bemachtigen. Achterin maakt de motor namelijk een enorme herrie. en dat is niet zo fijn als je daar dan 7 of 8 uur bij in de buurt moet zitten. Een ander puntje, de boten varen niet op tijd. De kapitein vaart pas als de boot vol is. Dat betekende bijna 3 uur wachten voordat we vertrokken.

De tocht over de Mekong is mooi, zeker de eerste uren. Met de herrie van de motor achterin en het lange wachten vooraf was het toch erg fijn toen we vlak voor donker in Pakbeng afmeerden.
De overnachting in Pakbeng moest ieder voor zich regelen. Voor wie nog niets geregeld had, bood een overvriendelijke gids op de boot kamers aan. Hij had toevallig nog 4 kamers beschikbaar. Voor zover wij konden meetellen heeft hij de kamers wel 10 keer verkocht. Tja, iedereen pikt z’n graantje mee.

Ik was blij dat wij voor de overnachting al een hotel hadden geboekt. Een kamer in een schitterende lodge. Met balkon en uitzicht op de rivier. Daarbij een voortreffelijk diner en dito ontbijt en een hele fijne bediening. Gewoon geweldig. Dat hadden we wel verdiend :-).

De tweede dag op de boot was het uitzicht zelfs nog fraaier dan de eerste dag. Nee, absoluut geen spijt dat we de boot hebben genomen, maar gevoelsmatig duren de 7 uren op de boot op de tweede dag langer. Totaal onverwacht meerden alle boten zo’n 10 km voor Luang Prabang af. Omdat een aantal mensen kwaad werd, was de kapitein binnen enkele seconden verdwenen. We mochten de rest zelf uitzoeken. Boven aan de pier stond een rij tuktuks gereed voor vervoer naar de stad. Maar die namen alleen mensen mee die een ticket hadden gekocht. Onderhandelen over de prijs was er niet bij. Daar sta je dan, weinig ander keus dan een ticket te kopen. Het is prima dat mensen verdienen aan de toeristen, maar dit voelde toch als afzetterij. Onze tuktuk driver was gelukkig heel vriendelijk en heeft ons bij het hotel afgezet. Het gaat niet om de kosten, maar als de boot was doorgevaren naar Luang Prabang, dan hadden we probleemloos hetzelfde bedrag betaald alleen al voor het vervoer naar het hotel.

Luang Prabang is een klein en heel overzichtelijk stadje. Langs de rivier staan nog tal van fraaie koloniale huizen, die inmiddels alle zijn omgebouwd tot hotel of restaurant. Een zijtak van de rivier doorkruist de stad. voor alle bruggen (ook de gammele bamboe loopbruggen) moest je tol betalen. Heen en terug over de bamboebrug kostte 10.000 KIP p/p (omgerekend 1 euro). Dat is voor ons niet veel, maar voor datzelfde bedrag kon je op de avondmarkt een goede warme maaltijd kopen. Die avondmarkt was sowieso de plek waar vrijwel iedereen op zoek ging naar een hap eten. Wij dus ook. Het principe is simpel. Koop ergens aan een stalletje wat eten, zoek een vrije plek aan een tafel en ga eten.
Het leuke was dat je niet alleen een deel van de bootgangers op de markt weer trof, maar ook diverse andere reizigers. De gesprekken waren grappig genoeg bijna hetzelfde: “waar kom je vandaan”, “waar ga je naar toe” en “heb je nog tips”. Maar weinigen waren de ‘normale’ reistijd onderweg, het merendeel bleek maanden (3-6 mnd) op pad te zijn.

Een van de tradities is dat de lokale bevolking zorgt dat de monniken te eten krijgen. Voor zonsopkomst vormen de monniken een lange stoet langs de mensen die met het voedsel. Ook in Luang Prabang zat een lange rij mensen klaar. Alleen dit keer weinig locals, maar vooral toeristen. Locals verkochten kant-en-klare pakketten, bestaande uit een mandje rijst en een kom met allerlei voorverpakt eten. Die leken het meest op zakjes chips. Dus in plaats van een kom rijst met toebehoren, zag je voornamelijk kommetjes met plastic zakjes. Het verhaal dat monniken voor zonsopkomst horen te eten, klopte hier in elk geval niet. We hebben regelmatig overdag monniken bij de eettentjes zien eten. Er was hier kennelijk sprake van zeer liberale monniksopvatting.

In Luang Prabang hebben we ook nog dag een scooter gehuurd om naar de Kuang Si waterval te gaan. Geen spectaculair hoge waterval, wel hele mooie ‘terrassen’ en prachtige kleuren. Vlak bij de ingang van het Kuang SI park was een opvang voor mishandelde en als proefdier misbruikte beren. Van de gids hoorden we de herkomst en trieste geschiedenis van elk van de beren. Beren zonder voor- of achterpoot of voet. Beren bij wie de lever of mild dagelijks met proefmiddelen geïnjecteerd zijn en een beer die meer dan 300 kilo woog toen ze hem vonden. Het normale gewicht is ca 115 kilo. Het had drie maanden geduurd voordat de beer na dieet weer wat kon lopen. Te triest voor woorden!

Na 4 nachten in Luang Prabang zijn we met een VIP bus op weg naar Vang Vieng gegaan. Het is een afstand van 180 km, maar de bus deed daar ruim 7 uur over. Een VIP bus in Lao is overigens niet hetzelfde als de VIP bus in Thailand. Als je mazzel hebt zit er airco in (en doet ie het ook) of is er een toilet aan boord. ‘Onze’ bus was verre van schoon, had toilet aan boord, maar die was versperd door stapels bagage. Gelukkig werd tweemaal een plasstop ingelast.
De tocht door de bergen was werkelijk fantastisch. De hele rit ging over kronkelige bergweggetjes waarbij we een groot aantal bergkammen over moesten. En als de bus weer een bergkam over ging (1500 of 1600 meter hoogte) dan had je een schitterend overzicht over de vallei beneden. Dan weer langs de berg naar het dal, om daarna weer te klimmen naar de volgende berg. Hele stukken heeft de bus niet harder kunnen rijden dan 25 km/uur. Soms was het wel even slikken, als de chauffeur de bus vlak langs het randje van de weg stuurde. Er moest tweemaal een stop gemaakt worden om de motor en de remmen te koelen, Gewoon bij een huis stoppen, een tuinslang op de motor en op de remmen en daarna weer op weg. Simpel als wat.

We hebben de eindstreep zonder problemen gered en zitten nu in de Vang Vieng Eco Lodge. Een leuke kleine bungalow, met uitzicht op de Song rivier. Vang Vieng staat bekend als backpackers dorp. Veel drank, wiet, disco-herrie en heel veel ‘touroperators’ die hetzelfde aanbieden. Met de kano, kajak of grote banden de rivier af, bezoek aan grotten of trips in de omgeving. Omdat we geen zin hadden in de herrie (tja, een dagje ouder, he!) hebben we gekozen voor een buiten buiten het dorp. Met de tuktuk of scooter gaan we elke middag of avond naar het dorp om te eten en even te genieten van de drukte en de herrie en dan weer lekker rustig op het balkonnetje de avond in.
Het is hier gewoon genieten.

De volgende stop wordt Vientiane, ik houd jullie op de hoogte.
Sawadee, Sitze